Van een trekking door de jungle en bamboo rafting tot bestormd worden door olifanten. In Doi Inthanon National Park kan het allemaal.
Doi Inthanon Elephant Park
Op aanraden van Laa (de fantastiche eigenaar van hostel Doi Doo Dao) waande ik me à la Expeditie Robinson in de jungle van Chiang Mai. Ik twijfelde er al dagen over om naar een olifanten sanctuary te gaan, aangezien je nooit zeker weet hoe de olifanten worden behandeld. In Thailand zie je bijvoorbeeld nog regelmatig Chinese gezinnen met hun dikke kont op olifanten rijden. Iets wat ik niet wil supporten. Maar Laa verzekerde me ervan dat de olifanten in Doi Inthanon Elephant Park goed worden behandeld en dat het een fantastische dag zou worden. De volgende ochtend worden Melissa en ik om 7.20 uur opgehaald door de busdriver. Panico! Dat is dus een stuk vroeger dan verwacht. We grissen onze daypack van de bank en krijgen bananenbrood en pannenkoeken in onze handen gepropt van Laa. Hoe cute! In alle haast raakt Melissa haar telefoon kwijt en vijf minuten later scheuren we in het busje terug naar ons hostel. Nog meer panico, want haar telefoon is nergens te vinden. Na enkele seconden komt ze erachter dat haar telefoon gewoon in haar broekzak zit. Kortom: een goede – en vooral grappige – start van onze tourdag!
Olifanten voeren en wassen: ‘BON’
Na twee uur rijden komen we eindelijk aan in Doi Inthanon National Park. We ruilen de bus in voor een jeep en rijden nog verder de jungle in. Na een korte, maar avontuurlijke route komen we aan bij twee volwassen olifanten en baby-olifantje. Ik ben meteen verliefd. We krijgen een korte uitleg van de tourguide. We mogen de olifanten niet dwingen om iets te doen. En wanneer je de baby sugercane wilt voeren, moet je deze eerst afpellen en in stukjes breken zodat het kleine olifantje niet stikt. Daarnaast roep je ‘BON’ en steek je een vuist in de lucht wanneer je de olifanten wilt voeren. De verzorgers hebben de olifanten aangeleerd om uit je hand te eten, zonder daadwerkelijk je hand op te eten. Aangezien we best sloom zijn met het breken van de sugarcane, proberen de ondeugende olifanten stiekem vast wat eten uit onze tassen te jatten. Geheel terecht, op het kwijlen na zou ik precies hetzelfde doen als ik een olifant was.
Iets met bestormd worden door olifanten
Nadat we de olifanten hebben gewassen, banjeren Melissa, Rosanne, Astrid en ik verder de jungle in voor onze trekking naar de watervallen. We lopen op de meest smalle paadjes met naast ons de afgrond. Optimaal genieten dus wanneer je last hebt van hoogtevrees. Na zon half uur hiken, komen we op een berg waar twee olifanten worden ‘uitgelaten’ door verzorgers van een ander olifantenkamp. Wanneer we op smal pad naar beneden klimmen, besluiten de olifanten ineens te ontsnappen. Ze stormen met volle vaart op ons af. Wat opzich best logisch is, want de olifanten denken waarschijnlijk dat wij lekker eten bij ons hebben. Op dat moment breekt er paniek uit. Niet alleen bij ons, maar ook bij onze tourguide én de verzorgers. Iedereen schreeuwt door elkaar en binnen no time sprinten de verzorgers met haken in hun handen naar de olifanten. Gelukkig gebruiken ze deze niet, het Thaise geschreeuw is voldoende om de olifanten te stoppen. Trillend op ons benen hiken wij verder naar een prachtige waterval, waar we genieten van een versgemaakte lunch met rijst.
Expeditie Robinson, maar dan anders
Na de lunch worden we gedropt bij locals. Tijd voor bamboo rafting! De locals hebben vlotten gebouwd van bamboo en laten ons tijdens de tour meer van de omgeving zien. Dankzij het prachtige uitzicht en het dobberen op de kekke vlotten voelt het echt even alsof ik in Expeditie Robinson zit. Rosanne heeft hetzelfde gevoel en vraagt aan de local of zij mag sturen tijdens het raften. Ze lijkt een natuurtalent, maar niets is minder waar wanneer we in een heftige stroming belanden. Het vlot klapt tegen een rots en Astrid vliegt tegen de rotsen het water in. Wederom slaat de paniek toe, maar gelukkig komt ze na enkele seconden boven water. Ze is oké. Godzijdank. Maar een paar seconden later raakt het vlot weer in een snelle stroming. De local springt over Astrid heen en zet zich met een stok tegen de rotsen af. Zo voorkomt hij dat het vlot tegen het hoofd Rosanne botst. Dat ging maar net goed!
Gemengde gevoelens
Het was een ontzettend toffe en bijzondere dag. Ik vond het een fantastische ervaring om de olifanten te mogen voeren en wassen. Maar toch heb ik er een dubbel gevoel aan over gehouden. Het lijkt alsof ze de olifanten goed behandelen bij deze sanctuary. Ze hebben veel ruimte om los te lopen en worden niet gedwongen wanneer ze geen zin hebben om bijvoorbeeld te zwemmen. Maar dat neemt niet weg dat olifanten in het wild horen te leven. En dat je nooit weet wat er gebeurt wanneer alle toeristen weg zijn. Daarom sluit ik deze blog af met een tip. Want een slecht olifantenkamp bezoeken en supporten? Dat wil je natuurlijk niet. Check daarom hier hoe je een slecht olifantenkamp herkent. En ga nooit – maar dan ook echt nooit – voor een ritje op een olifant.
Michelle
