Een nieuw jaar, een nieuwe reis. Dit keer backpack ik samen met mijn zusje in Mexico. Benieuwd naar onze avonturen? Lees snel verder!
Zoals jullie inmiddels van me gewend zijn begint de trip naar Mexico niet geheel vlekkenloos. Tijdens de vlucht zit er een gezin voor ons met twee kinderen. Supercute, tot ze allebei beginnen te krijsen. De hele vlucht (11 uur) lang wisselen ze elkaar af met rellen. De ouders van de kids hebben nergens last van. Met oordopjes in drinken ze een paar extra drankjes om de pijn te verzachten, terwijl hun dochter een schilderij op de vloer maakt met Oreo. Gelukkig vallen ze allemaal precies in slaap wanneer we landen op Amerikaanse bodem. Things happen.
In Atlanta worden we vrijwel direct meegenomen naar een soort Border Security. ‘Gelukkig’ ben ik er al eens eerder uitgepikt voor een speciale controle in Amerika. Dit keer gelukkig geen drugshond en/of een schreeuwende man met een pak cocaïne in zijn hand. No panico dus. We vervolgen onze reis naar Cancun waar we één nacht slapen om vervolgens meteen door te reizen naar Isla Holbox. 
Isla Holbox: van chille vibes tot street art
Wanneer we aankomen op Isla Holbox ben ik snel overtuigd: wat een fantastische plek. Naast de chille vibes, het prachtige strand, de kekke golfkarretjes, de vrolijke mensen en het lekkere eten ben ik onwijs fan van de street art die je overal op het eiland terug kan vinden. Luv it!
Zumba met locals
Na een superleuke salsa night bij Tribu Hostel besluiten we de volgende ochtend een Hatha yogasessie te volgen. Dezelfde avond schijnt er een les Zumba te zijn. We hebben de smaak te pakken en trekken onze sportoutfits weer aan. Wanneer we aankomen bij de openlucht ‘sportschool’, is er niemand te bekennen. Even twijfel ik of we de tijd wel goed hebben onthouden. Maar binnen no time stroomt het hele pleintje vol met locals. Ze komen van alle kanten, klein, groot, jong, oud. Stees en ik besluiten achter wat vrouwen te gaan staan waarvan we verwachten dat ze net zoals wij geen experts zijn. Maar zodra de muziek begint blijkt niets minder waar. Alle Mexicaanse wijffies – in alle soorten en maten – blijken onwijs goed te kunnen dansen, twerken en gillen. Bij elk liedje krijst er wel iemand enthousiast mee. ‘AIAIAIAI!’ ‘OLÉ!’ Het enthousiasme van de locals werkt aanstekelijk. Ondanks de hitte dansen we alsof ons leven er vanaf hangt en het voelt heerlijk. Het is af en toe oppassen, want gevaren zoals onderuit gaan op de gladde vloer of een arm van je buurvrouw in je oog liggen op de loer. Gelukkig gaat het best goed en juicht het publiek ons enthousiast toe. Onze jetlag zijn we door alle adrenaline even volledig vergeten. 
Local food eten bij Taco Queto
Moe maar voldaan gaan we door naar Taco Queto. Het tentje ziet er best pauper door de plastic tafels, gare tafelkleden en lelijke foodfoto’s aan de muren. Maar volgens een local uit ons hostel moeten we hier toch echt wat Mexicaanse gerechtjes proberen. Nu ben ik – als het om eten gaat – de beroerdste niet. De vega burritos en de super quesedilla waren megalekker. Aanrader dus!
Wandelen naar Punta Cocos & Mosquito
Hoewel we het ons telkens voornemen om niet op het heetste moment van de dag door de zon te banjeren, krijgen we het wederom voor elkaar om dat wel te doen. Maar hey, je moet er wat voor over hebben om flamingo’s te spotten. Ietwat oververhit en vooral bezweet komen we na een uur wandelen aan bij Punta Cocos. Geen flamingo’s, wel een witte look-a-like en een halve zonnesteek. Helaas. De volgende dag doen we een nieuwe poging. Dit keer naar de andere kant van het eiland (uiteraard weer op het heetst van de dag) naar Punta Mosquito. Wederom geen flamingo gezien, wel gewandeld op de zandbanken. Wat door het witte zand in combi met het blauwe water heel magisch is!
Zo. Deel 1 van ons avontuur zit erop. Op naar Valalalllalalalodid. Vanuit deze stad reizen we door naar Mérida, waar we een auto huren voor een kleine roadtrip. Hierover later meer.
De groeten,
Michella
