Inmiddels ben ik na dik 24 uur reizen veilig aangekomen in Melbourne. Wat ik vond van de lange vluchten, mijn hostel en de eerste keer alleen uiteten? Ontdek het hier!
Afscheid op Schiphol
Om 6.00 uur s ochtends gaat de wekker: op naar Schiphol! Eenmaal aangekomen, moeten mijn ouders en ik ineens wel héél snel afscheid nemen. Het is herfstvakantie en daardoor megadruk op het vliegveld. Shit, opschieten dus. De stress en zenuwen gieren door mijn lichaam. Nadat ik de koffie bijna over onze iPhones heen gooi, krijg ik een dikke knuffel van mijn ouders en loop ik snel door naar de douane. Drie mislukte scanpogingen later kom ik erachter dat ik bij de verkeerde incheck sta. You go girl!
De (veel te) lange vluchten
Eenmaal geïnstalleerd op de stoel naast het raam, bereid ik me mentaal voor op de vluchten van maar liefst 12 uur en 8 uur lang. Naast mij zit een Belgisch stel gezellig samen de krant te lezen. ‘Ge zijt noodles snel beu meiske,’ geeft mijn buuf nog even als tip voordat we ons vliegtuigvoedsel maar binnen werken. We ontvangen naast veel eten ook een paar sokken, een tandenborstel met tandpasta en kneiterhete handdoeken. Om jezelf even op te frissen enzo. Ondertussen betrap ik mezelf erop dat ik hardop aan het lachen ben om mijn lievelingsserie Friends. Ik heb alle afleveringen al minstens drie keer gezien, maar toch giechel ik elke keer weer om deze geniale serie. Mijn pret is helaas van korte duur, want we krijgen last van turbulentie. Even voor jullie beeld: de turbulentie was zo heftig dat het voelde alsof je urenlang in een zieke achtbaan zit. De Goliath, maar dan anders. Kneiterduizelig stap ik het vliegtuig uit voor mijn overstap op Singapore. Mét vliegangst stap ik het volgende vliegtuig in. Helaas wederom niet geslapen, maar gelukkig was mijn tweede vlucht iets minder heftig.
Mijn eerste nacht in Space Hotel
Kekke naam hè? Space Hotel bevindt zich midden in Melbourne. Vanaf het dakterras heb je een prachtig uitzicht over de skyline van de stad. Na chillen op het dakterras en 13 uur (semi)slapen in mijn stapelbed, ben ik enigszins hersteld van mijn vermoeiende reis. Klaar om op avontuur te gaan! Vol enthousiasme trek ik de gordijnen open. Helaas, het regent. Top. Inmiddels ontwaken de Japanse wijffies op mijn kamer. “Wats jor name?” “Im Michelle and whats your name?” “Micherra from Horrand? Nice my name is Ike from Japan! Ar joe also on treffol holidee?” Leuke maid, maar genoeg gekletst want ik heb honger.
Op avontuur in Melbourne
Volgens het wijffie van de balie hoef ik alleen maar de straat uit te lopen om vervolgens aan mijn rechterhand de tram te vinden. Makkelijk, zou je denken. Ik was alleen even vergeten dat ze hier aan de andere kant van de weg rijden. Nadat ik drie keer de verkeerde tram ben ingestapt, besluit ik om te gaan lopen. Gelukkig word ik al snel aangesproken. Ik bekeek volgens een behulpzame Australiër de kaart op zn kop. Oeps. Maar het verdwalen en het omlopen was het allemaal waard. Bij Mock Turtel eet ik overheerlijke ‘coyo’, oftewel coconut yoghurt. Gecombineerd met poached pears, seasonal fruits, berry compote, Byron Bay muesli en (eetbare?) bloemen ook wel bekend als de hemel in een bakje.
Met mezelf (en een random man) uiteten bij Chin Chin
Tijdens het middagje verdwalen in de stad, liep ik langs een superleuk restaurantje. Als ‘blogger’ sla je hotspots uiteraard meteen op. Ik ben voor mijn werk wel eens vaker alleen uiteten geweest, toch voelde ik me in het begin ontzettend awkward. “Can I have a table for one please?” vraag ik met een knalrood hoofd aan de gastvrouw. Ik installeer me aan de bar tussen de andere einzelgängers. Binnen no time ben ik verliefd op de schattige ober. Helaas denkt hij dat ik met de man naast me uiteten ben. Gemiste kans, maar wel ontzettend genoten van de lekkerste curry evah!
Morgenochtend start ik de dag met een walking tour door de stad. Heb jij nog leuke tips voor Melbourne? Let me know!
Michelle
